INTERVIEWS | ACHTERGRONDVERHALEN | REPORTAGES
Als journalist schrijf ik voor onafhankelijke media en maatschappelijke betrokken organisaties. Ik ben voornamelijk geïnteresseerd in verhalen die te maken hebben met zorg en welzijn. Het fascinerende van zorg en welzijn vind ik de manier waarop de verschillende partijen (zorgverleners, zorgbieders, zorgontvangers) denken, spreken en handelen. Gaat een verhaal over wat er met een zorggever gebeurt als die zelf zorg ontvangt, dan zit ik op het puntje van mijn stoel.
Als de tijd stil staat
Als huisarts had zij al mensen geholpen met euthanasie. Ook toen het nog niet mocht. Maar wanneer haar man, die lijdt aan de ziekte van Parkinson en aan dementie, aangeeft dat hij uit het leven wil stappen, komt Kea Fogelberg voor een groot dilemma te staan.
Luister naar de eerste minuut van het verhaal over Kea en Hans:
Op 22 april 2017, ruim een jaar na het overlijden van Kea’s man Hans, publiceerde de Volkskrant het verhaal dat Nina samen met haar vader schreef. Een jaar later kregen vader en dochter de eervolle vermelding ‘Meestervertellers van 2017‘.
Het verhaal over Kea Fogelberg, met toelichting van de makers, vind je op de website van de Stichting Verhalende Journalistiek.
Niet alles gaat verloren bij dementie. Liefde blijft, zag schrijfster Nicci Gerrard
Mensen met dementie verliezen op den duur bijna alles: hun zelfstandigheid, de controle over hun lichaam, hun waardigheid. Maar zichzelf raken ze nooit helemaal kwijt, ontdekte thrillerschrijver Nicci Gerrard toen haar vader deze hersenziekte kreeg.
Praten over schulden met chef common sense
Hoe kun je iemand met schulden en een licht verstandelijke beperking het beste ondersteunen? Doe wat Pieter-Bas van Steenisdoet. Denk logisch na, vraag wat iemand nodig heeft en help bij wat zelf niet lukt.
Met één been buiten het ziekenhuis. Wie gaat dat betalen?
Parkinsonnet en Integrale geboortezorg
zijn succesvolle voorbeelden van samenwerking
tussen zorgprofessionals in eerste, tweede
en derde lijn, zorgbestuurders, zorgverzekeraars en beleidsmakers. Maar is
netwerkgeneeskunde, en dan met name de
bekostiging ervan, niet enorm ingewikkeld?
Ja, dat is het. Tegelijkertijd is het een kwestie
van gewoon beginnen.
Elk kind verdient een veilig thuis
Het liefst was Annemarie bij een vriendinnetje, waar de familie gezellig rond de tafel zat, waar moeder altijd thuis was, waar je gezien en gehoord werd. Het waren de jaren tachtig, ergens in een Fries dorp. Ontmoet je Annemarie vandaag, dan zie je een vrolijke, sterke vrouw. Vraag je door, dan zakt haar schild. ‘Het is een soort leegte,’ zegt ze, ‘iets wat ik miste als kind, een gevoel van geborgenheid, liefde en waardering.’
Voor haar werk als onderzoeker bij Veilig Thuis maakt Annemarie de Vries weinig gebruik van haar eigen ervaringen. Ja, ze heeft wel voelsprieten voor emotionele verwaarlozing en huiselijk geweld. En ja, soms, om vertrouwen te winnen, zegt ze dat ze ook een mens is, met een verleden en een kruisje. Dat ze ook kind is geweest. Maar “bij dit werk mag je je niet laten misleiden.” Niet door de harde termen in een melding, niet door het voorbeeldige gedrag van een ouder, en niet door je eigen gevoelens.
Foto: Geisje van der Linden.
Radarmagazine
Voor het relatiemagazine van Radar schreef Nina vier verhalen waarvoor ze in totaal 21 mensen interviewde:
Van Thorleif tot Habiba
Zeven leden van het Radicalisation Awarness Network vertellen over wat zij doen om radicalisering te voorkomen.
Op pad met Buurtteam Overvecht
Hoe ervaarden cliënten en hulpverleners de overgang van specialistische zorg naar generalistische zorg.
Hoe ga je om met armoede?
Over parttime ondernemersschap, vrij reizen voor minima en een actieteam dat armoede bespreekbaar maakt.
Elk kind verdient een veilig thuis
Twee medewerkers van Veilig Thuis vertellen wat een ‘veilig thuis’ voor hen betekent.
Nachtbus naar ver weg
Dagelijks vertrekken er bij de Jaarbeurs in Utrecht internationale bussen. Journalist Nina Blanken en fotograaf Lilian van Rooij postte bij de bus van tien uur ’s avonds naar Londen en tekende de verhalen van passagiers op. Het resultaat: Hello Goodbye aan de Croeselaan.
Nina en Lilian maakten vier portretten van reizigers: de austistische Ruben, die liever Lizie wordt genoemd; een meisje uit Maarssen dat naar Canterbury wil verhuizen; een Nederlands-Somalische familie uit Hoogeveen; en de Engelse Kevin die zijn elfjarige Utrechtse zoon de hele wereld wil laten zien, omdat hij gelooft dat je van reizen veel meer leert dan van boeken: ‘Just getting up of your lazy ass, goin’ out there and doing it.‘
VERHALEN OVER ANDERE ONDERWERPEN DAN ZORG EN WELZIJN
RadarGroep door de jaren heen
Voor het dertigjarig bestaan van RadarGroep, een bureau voor sociale vraagstukken, schreef ik negen verhalen. De tijdlijn voor RadarGroep was een samenwerking met Public Cinema.
Als de waarheid er maar staat
Met een stapel kranten stappen NRC Next journalisten Carola Houtekamer en Freek Schravesande het koffiehuis van Spoorwijk binnen. Ze zijn er al vaak geweest. In vijf maanden tijd hebben ze de Spoorwijkers leren kennen. De moeders zonder mannen, de wijkagenten en de medewerkers van de Voedselbank. Tante Cor, haar zoons, leden van de Quote-500 bende, en Cicero.
Toeristenstad Utrecht
Tijdens de Tour de France kon de wereld zien hoe leuk Utrecht is. Stroomt de stad nu vol met toeristen en wordt de Zadelstraat een nieuwe Ramblas?
Als de klokken in de Domtoren acht uur slaan, scheurt een fietser er voorovergebogen onderdoor. De winkels in de Zadelstraat zijn nog dicht. De straat tussen toren en Mariaplaats is nog van de forenzen.