2 thoughts on “Contact”

• Waarom ik je het boekje ‘Noem mij maar Amalia’ wil sturen.
  Heb je even?
  (Ik wilde dit via LinkedIn versturen maar dat kon niet, kwam niet verder dan ‘is goed’…)
  Las je ooit het verhaal ‘Kaas’, van Willem Elsschot? Het speelt in 1933 in Antwerpen. Laarmans, kantoorklerk bij de General Marine and Shipbuilding Company te Antwerpen laat zich (vanuit Amsterdam) een partij (tienduizend) volvette Edammer kazen (2 kg ieder) aansmeren. Met de bedoeling dat hij die dan in België gaat slijten. Volstrekt onbekwaam hiervoor meldt hij zich ziek op zijn werk, plaatst een advertentie waarin hij mensen uitnodigt te solliciteren als zijn lokale vertegenwoordigers. Hierop krijgt hij zo’n honderdtwintig reacties, bij het lezen ervan zijn bij sommige ervan hem de tranen in de ogen geschoten. Hij nodigt ze allemaal uit en, ik citeer: …Stellers van prachtbrieven bleken soms ware wrakken te zijn. Er waren er grote, kleine, oude, jonge, met en zonder kinderen, chic geklede en in lompen, smekende en dreigende, zij spraken van rijke familie, van gewezen ministers die zij kennen…. Een zei openhartig dat hij honger had en met een bol kaas ook tevreden zou zijn, ook zonder agentschap. Het pakte mij zó dat dat ik hem een Edammer gegeven heb. Naderhand heb ik gehoord dat hij onder ’t heengaan van mijn vrouw ook nog een paar van mijn oude schoenen had losgemaakt…
  Uiteindelijk blijkt één van de door hem uiteindelijk aangestelde agenten tot een mooie transactie in staat. Het is dan al te laat, zijn hele onderneming al mislukt.
  Ik zit met de tweede druk van mijn boekje, duizend exemplaren. Ik heb er honderd van verkocht. Nu nog negenhonderd…
  Het is geen 1933, het is 2019. Ik plaats geen advertentie, ik ben niet op zoek naar agenten… Mijn leven hangt niet van mijn boekje af, integendeel. Ik zwerf over het internet en als ik dan iemand tegenkom die bijvoorbeeld vraagt: Schrijf jij wat je bedoelt? dan antwoord ik: Ik schrijf wat ik bedoel en stuur de vragensteller mijn boekje, en zie wel waar het schip strandt…

• Waarom ik je het boekje ‘Noem mij maar Amalia’ wil sturen.
  Heb je even?
  (Ik wilde dit via LinkedIn versturen maar dat kon niet, kwam niet verder dan ‘is goed’…)
  Las je ooit het verhaal ‘Kaas’, van Willem Elsschot? Het speelt in 1933 in Antwerpen. Laarmans, kantoorklerk bij de General Marine and Shipbuilding Company te Antwerpen laat zich (vanuit Amsterdam) een partij (tienduizend) volvette Edammer kazen (2 kg ieder) aansmeren. Met de bedoeling dat hij die dan in België gaat slijten. Volstrekt onbekwaam hiervoor meldt hij zich ziek op zijn werk, plaatst een advertentie waarin hij mensen uitnodigt te solliciteren als zijn lokale vertegenwoordigers. Hierop krijgt hij zo’n honderdtwintig reacties, bij het lezen ervan zijn bij sommige ervan hem de tranen in de ogen geschoten. Hij nodigt ze allemaal uit en, ik citeer: …Stellers van prachtbrieven bleken soms ware wrakken te zijn. Er waren er grote, kleine, oude, jonge, met en zonder kinderen, chic geklede en in lompen, smekende en dreigende, zij spraken van rijke familie, van gewezen ministers die zij kennen…. Een zei openhartig dat hij honger had en met een bol kaas ook tevreden zou zijn, ook zonder agentschap. Het pakte mij zó dat dat ik hem een Edammer gegeven heb. Naderhand heb ik gehoord dat hij onder ’t heengaan van mijn vrouw ook nog een paar van mijn oude schoenen had losgemaakt…
  Uiteindelijk blijkt één van de door hem uiteindelijk aangestelde agenten tot een mooie transactie in staat. Het is dan al te laat, zijn hele onderneming al mislukt.
  Ik zit met de tweede druk van mijn boekje, duizend exemplaren. Ik heb er honderd van verkocht. Nu nog negenhonderd…
  Het is geen 1933, het is 2019. Ik plaats geen advertentie, ik ben niet op zoek naar agenten… Mijn leven hangt niet van mijn boekje af, integendeel. Ik zwerf over het internet en als ik dan iemand tegenkom die bijvoorbeeld vraagt: Schrijf jij wat je bedoelt? dan antwoord ik: Ik schrijf wat ik bedoel en stuur de vragensteller mijn boekje, en zie wel waar het schip strandt…